बुधवार, ९ फेब्रुवारी, २०११

ब्लॅक फ्रायडे (भाग ३)

सकाळी परत सगळे प्रॅक्टिकलला गेले. काल घडलेल्या प्रकाराचा मात्र कुठेही मागमूस नव्हता. आज देशमुख सरांचं डेटाबेसचं प्रॅक्टिकल होतं. प्रॅक्टिकल चालू असतांनाच एच.ओ.डी.काळे सर लॅबमधे आले, आणि सगळ्यांचं धाबं दणाणलं. पण सरांना यांच्याकडे पाहून न पाहिल्यासारखं केलं आणि ते निघून गेले. हुश्श... सगळ्यांनी एक मोठा सुस्कारा टाकला. प्रॅक्टिकल संपवून सगळे बाहेर आले.
      "आज कुणीच कॉलेजला जायचं नाही का? उगाच काळे सरांनी बोलवलं तर काय घ्या?" -रव्या.
"नाही! आपण जर गेलो नाही तर उगाच सरांचा संशय बळावेल. त्यापेक्षा जाऊच! असं दाखवू की आम्हाला काही माहीतीच नाहीये!" -राहुल्या.
त्यादिवशी सगळ्यांनी मात्र इमान इतबारे सगळे लेक्चर्स केले, पण सगळ्यांचं लक्ष कॉलेजमधे काही अनपेक्षित घडामोडी होताहेत का याकडे लागलेलं होतं. संध्याकाळपर्यंत तर काहीच घडलं नाही. सगळ्यांनी सुटकेचा नि:श्वास टाकला.
      रात्री परत सगळे निल्याच्या रुमवर जमले.

"राहुल्या, आज नेहा कॉलेजला आली होती. तू बघितलंस का?" - सम्या.
"मी कशाला बघतोय?"

"बरोबर आहे, तू बघणारच नाहीस! तीच फक्त तुझ्याकडे बघत राहणार! काही रिस्पॉन्सच देत नाही हा साला तिला!" -रव्या.

"अबे काय रिस्पॉन्स द्यायचाय?" -राहुल्या.

"तसं नाही रे, पण तिला या प्रकरणातलं काहीतरी नक्की माहीत आहे. तिला तू जरासा घोळात घेऊन काढून घेऊ शकतोस!" -सम्या.

"अबे यार, तुला तर माहीतीये, मुलींशी बोलतांना माझी काय कंडिशन होते! साल्यांनो, आणि तिच्या भावनांना आपण न्याय देऊ शकत नसलो तर तिच्या भावना दुखवायचा आपल्याला काहीही अधिकार नाहीये!" राहुल्या सम्याची नजर चुकवत बोलला.

आता मात्र सम्या भडकला,"राहुल्या, हे प्रेमाचं तत्त्वज्ञान पुस्तकांपुरतं ठीक आहे, साल्या जेव्हा तुला तिच्याबद्दल वाटत होतं तेव्हा तुला तिने काय वागणूक दिली ते विसरलास का? तुला काय वाटतं ते तिने कधी विचारात घेतलं का? साल्या, इथे माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवून कोण रडलं होतं? मी? हा रव्या? कोण रडलं होतं? आँ? साल्या, हे उद्दात्त प्रेम वगैरे ठीक आहे, पण जी व्यक्ती तुला काही किंमतच देत नाहीये, फक्त आपला स्वार्थ बघतेय तिच्यासाठी तू इथे झुरतोय! सालं हे प्रेमबिम आम्हाला काही माहीत नाही! कधी प्रेमातच पडलो नाही ना! समज आली तेव्हापासून कायम वास्तवाचे चटकेच खातोय! तू, मी, आपण सगळेच सारख्याच परिस्थितीतून इथपर्यंत पोचलो आहोत. अरे, तुझं प्रेम काय आम्हाला समजत नाहीये का? काय उपयोग? तू चुकीच्या व्यक्तीच्या प्रेमात पडलायेस असं आम्हाला, निदान मला तरी वाटतं. एकदातरी तिच्या डोळ्यात तुला तुझ्यासाठी काही भावना दिसली का? ती सुहासबरोबर होती तेव्हा तुला काय वाटत होतं हे मला कळत नव्हतं का? पण तुझं लक्ष अभ्यासावरुन उडू नये म्हणून आम्ही कुणीच तुला ओळखही दाखवली नाही. या सगळयांना माहीतीये तुझा किस्सा! अशा गोष्टी लपून राहत नाहीत! तू डिस्टींक्शन मिळवणारा मुलगा, मागच्या सेमीस्टरमधे जेमतेम फर्स्टक्लासमधे पास झाला होतास! कारण काय होतं हे आम्हाला कळत नव्हतं का? या सेमीस्टरला तुझा तूच झटून अभ्यासाला लागलास आणि आता जरासा अभ्यास कव्हर होतोय तुझा! लक्षात ठेव, तू जर कॅंपसमधे सिलेक्ट झाला नाहीस तर ही नेहा तुझ्याकडे ढूंकूनपण बघणार नाही! मार्क माय वर्डस! साल्या, आधी करियर बघ! नंतर ह्या गोष्टी! मला आत्ताच काय, कधीच हा विषय काढून तुला दुखवायचं नव्हतं! पण विषयातून विषय निघाला म्हणून बोललो मी! राहुल्या, तुला वाईट वाटेल, पण ती पक्की स्वार्थी आहे! कधी बोलायची तुझ्याशी ती? नोट्स, जर्नल्स लागले तरच ना! मग तर तुला एकदम हरभ-याच्या झाडावर चढवायची! तुही आपला चढतोय! केव्हढं मोठं विचारांचं वादळ तू आत्ता मनात वागवतोयेस याची मला जाणीव आहे! पण राहुल्या, विचार कर, इज इट रिअली वर्थ? काही उपयोग आहे का? फायदा बघ स्वत:चा आणि आपला सगळ्यांचा! मला माहितीये तुझी सद्सद्विवेकबुद्धी तुला या गोष्टीसाठी कधीच परवानगी देणार नाही, खरं तर मला पण पटत नाहीये, पण हे आपल्याला करावंच लागणार आहे. नाहीतर आपण मेहनत करुनही मागेच राहू! काय चाललंय ते आपल्याला कळायलाच हवं!"
...शांतता.... एक भयाण शांतता पसरली होती रुममधे! सगळेच राहुल्याकडे बघत होते, आता हा काय बोलतो.

"सम्या, मला पण पटतंय तुझं बोलणं, पण यार, तुला माहितीये मला तिच्याबद्दल काय वाटतं ते! तुझं म्हणणं खरं असलं तरी मला हे कितपत जमेल ही शंकाच आहे!" - राहुल्या.

"अबे काय शंका काढून रायला बे! कर ना काहीतरी! गेली का दोस्ती-दुनियादारी पोरीच्या खात्यात?" - मन्या.

"नाही यार तसं नाही, पण माझं आत्ता तरी डोकंच चालत नाहीये!" -राहुल्या.

"ठीक आहे, तू बैस असाच आठवणी कुरवाळत, आम्हीच करतो काय करायचं ते!" - सम्याने आपलं शेवटचं अस्त्र बाहेर काढलं.

"नाही यार, असं मी होऊ देणार नाही, ती काही मला तुमच्यापुढे महत्त्वाची नाहीये!" - राहुल्याने एकदम सम्याच्या गळ्यात पडून अश्रूंना वाट मोकळी करुन दिली.

"रडू काय रायला बे पोरींसारखा!" मन्याने राहुल्याच्या पाठीत धपका घातला तसे सगळेच हसायला लागले. ताण एकदम हलका झाला होता...

      .. आता, मिशन गौडबंगाल!

सोमवारी सकाळी नेहा क्लासला आली होती. निघतांना एक अशी गोष्ट घडली की ती राहुल्याच्या पथ्यावरच पडली. तिने राहुल्याला एका बाजूला बोलवलं आणि विचारलं, "राहुल, आय अ‍ॅम सॉरी, मी जे तुझ्याशी वागले त्यानंतर मला विचारायलाही बरोबर वाटत नाहीये, पण प्लीज मला मदत करशील का? मी गेले आठ दिवस आजारी होते,मला ह्या बुडालेल्या लेक्चर्समधलं समजावून सांगशील का प्लीज? आय रिक्वेस्ट यू! प्लीज! बाकीच्या सगळ्यांनीही माझ्यावर बहिष्कार टाकलाय असं मला वाटतं! कुणी धड बोलतच नाहीये माझ्याशी! माझं असं काय चुकलं रे?" -घळघळ रडायलाच लागली ती!

राहुल्या फक्त समजुतदारपणे हसला. "रडू नकोस, मुलं बघतायेत! मी सांगेन तुला!"

"थॅंक्स अ लॉट राहुल! तू माझा खरा मित्र आहेस!" ती डोळे पुसत बोलली. राहुल्याला हजार इंगळ्या डसल्याचा भास झाला.

"आज कॉलेजमधे लेक्चर्स सुरु व्हायच्या तासभर आधी सांगशील?" -नेहा.

"नक्कीच!"

"चल भेटूया कॉलेजच्या लायब्ररीत!"
"चल देन,बाय!".

      -घरी आल्यावर राहुल्याचं डोकं भणाणून गेलं होतं. तिला फसवायचं, का? मित्रांसाठी, का? स्वत:ला पटतयं का हे? मित्र आधी की ती? डोक्यात घणाचे घाव बसताहेत असं त्याला वाटायला लागलं.

      कसल्याशा निर्धाराने तो उठला आणि कॉलेजची वाट तुडवायला लागला...




(क्रमश:)

0 comments:

टिप्पणी पोस्ट करा