मंगळवार, ८ फेब्रुवारी, २०११

ब्लॅक फ़्रायडे (भाग १)

         "पवार, आण ती फ्लॉपी इकडे!" - करड्या आवाजात पाटील सरांनी पवारला फर्मावलं. पवारने गुमान ती फ्लॉपी सरांच्या हातात दिली. सर ती मोडणार इतक्यात सगळ्यांनीच कोरसमध्ये गलका केला,"प्लीज सर, मोडू नका ना ती फ्लॉपी! महाग येते हो! आता तर पैसेपण नाहीयेत!".
          "लाज नाही वाटत! तुम्हाला काय वाटलं, तुम्ही कॉपी करताय हे माझ्या लक्षात येणार नाही? हरामखोर आहात सगळे! आता बघतोच एकेकाकडे! नाहीतरी तुमचे बरेच मार्क्स आहेत माझ्या हातात!". पाटील सर काळेनिळे होत बोलले.
           अकराच्या अकरा मुलांच्या माना खाली गेल्या होत्या. दुस-या कुठल्याही सरांनी पकडलं तरी चाललं असतं पण पाटील सर! बिलकूल नको! कारण पूर्ण कॉलेजमधे पाटील सरच असे होते की जे अगदी प्रामाणिकपणे आपलं कर्तव्य करत होते. बाकीचे सर, अगदी विभागप्रमुखही धुतल्या तांदुळाचे नव्हते. बाकीचे सर मुलांना कायकाय मदत करतात ते सगळ्यांनी उघड्या डोळ्यांनी पाहिलं होतं. फक्त पाटील सर चिखलात उतरण्यापासून स्वत:ला वाचवू शकले होते. अगदी अगतिकतेने एक मोठ्ठा सुस्कारा सोडून त्यांनी ती फ्लॉपी फॉरमॅट केली आणि मुलांना परत दिली.
      "निघा आता! तुमची तक्रार तर एच.ओ.डींकडे जाणारच आहे, पण आता मी तुमच्या सर्वांचे पेपर्स तीन तीन वेळा चेक करणार आहे! नशिब तुमचं, तुमचं आतापर्यंतचं रेकॉर्ड चांगलं आहे म्हणून निदान परिक्षेला तरी बसू देतोय! नाहीतर या परिक्षेचे मार्क्स गेलेच तुमचे! चला निघा आता!"
         खाली मान घालून मुलं लॅबबाहेर पडली. आज कधी नाही ती या ग्रुपवर ही नामुष्की ओढवली होती. गेल्या तीन सेमीस्टरपासून अभ्या, विज्या, सम्या बघत होते की सुहास अचानक इतका पुढे कसाकाय आला? याला पास व्हायचे फाके पडत होते तो चक्क टॉपर! बरं त्याच्या दिनक्रमात तर काहीच फरक पडलेला नव्हता! तेच ते दिवसभर बगलेत पोरी मिरवत कॉलेजभर हुंदडायचं! साली तब्येत पण अशी की कुणी हातही लावणार नाही! एकाच फटक्यात उगाच मेला तर काय घ्या! सकाळी कॉलेजमध्ये यायचं, मित्रांना फक्त हात दाखवला, की चालू याचं सर्च इंजिन! चालला लगेच पोरींच्या मागेमागे! याला विज्याने, अभ्याने कितीकदा समजवून पाहिलं की अरे या पोरी कुठल्याच प्रसंगात तुला कसलीच मदत करणार नाहीयेत, उलट तुझे पायच खेचतील, पण ऐकेल तो सुहास कसला! पोरांनीही नाद सोडला.
हा अकरा जणांचा ग्रुप म्हणजे टी.वाय.च्या वर्गाची शान होती. सगळ्या गोष्टीत हा ग्रुप पुढे असायचा! संघटीतपणा तर असा की सगळ्यांनी उदाहरण द्यावं! वर्गाचे टॉपर्स कायम या ग्रुपमधूनच असायचे. कॉलेजच्या क्रिकेट टीममधेही ही पोरं असायचीच! पण सध्या कॉलेजमधलं वातावरण पार बिघडलं होतं. किशनकन्हैया सुहास पोरींचे जर्नलच भरून दे, वह्याच पूर्ण करून दे असल्या कामात लागलेला होता. याला अभ्यासाला वेळ केव्हा मिळतो याचा सगळेजण विचार करत होते. काही कळेना झालं होतं.

          प्रसंग: महिनाभरापूर्वीचा...

        एक दिवस सगळे निल्याच्या रुमवर बसलेले असतांनाचा राहुल्या पळतपळत आला!
"अबे... तो.... सुहास!"
"काय झालं बे? धापा का टाकतोयेस! बस आधी खाली! दम खा जरा, मग बोल!" - रव्या
पाचेक मिनिटांनी राहुल्या जरा नॉर्मल झाला.
"अबे तो सुहास मला आत्ता काळे सरांच्या केबिनबाहेर भेटला! साला घाईघाईने कसलंस डॉक्युमेंट दप्तरात कोंबत होता! मी विचारलं तर काही नाही काही नाही म्हणत पळून गेला!"
"च्यायला ह्या सुहासच्या!" -मन्याच्या तोंडातून एक झणझणीत शिवी बाहेर पडली.
"साला करतोय काय हा? अन काळे सरांच्या केबिनमधून बाहेर आला? मन्या, काहीतरी झोल दिसतोय यार!" -रव्या.
"नक्कीच मोठ्ठा झोल आहे! बघू साल्याकडे! च्यायला आम्ही इथे इतकी घासायची, आणि मलिदा याने खायचा! उद्या लेक्चरला आला की बघूच!" -विज्या.
"विज्या, चील मार! उगाच डोकं गरम करुन काहीच होणार नाहीये! काहीतरी शिजतयं हे नक्की, पण काय हे त्यांच्याच पद्धतीने त्यांच्याकडून काढून घ्यायला हवं! डोकं कूल ठेवलं तर आपल्याला हे शोधून काढणं कठिण नाहीये! साले आपले डोके काय फक्त पुस्तकापुरते चालवायचे का? बघ तू आपण कसं कसं आणि काय काय करतो ते!" -सम्या.

            आणि त्या दिवशी रात्री अकराचे अकरा डोके हे प्रकरण काय असावं आणि आता आपण काय करायला हवं याच्या चर्चेत गुंतून गेले...

(क्रमश:)

2 comments:

Unknown म्हणाले...

Nice one.. waiting for next part..

आदित्य चंद्रशेखर म्हणाले...

धन्यवाद गौरव, तुमचे प्रतिसाद वाचून वाटतं की चला, कुणीतरी तर वाचतंय! लिहायला हुरुप येतो याने! मन:पूर्वक धन्यवाद!

टिप्पणी पोस्ट करा