शनिवार, १० जुलै, २०१०

बनवाबनवी

"बंडू, बाळ तू मोठेपणी कोण बनणार?"
"मी किनई हे... बनणार! मी किनई ते... बनणार!"..... यादी संपतच नाही! सगळे हीच उत्तरं देतात. स्थलकालपरत्वे थोडाफार फरक पडतही असेल, पण एकूण साचा तोच! माझाही प्रकार काही वेगळा नव्हता. मला त्या वयात पोलिस इन्स्पेक्टरचं भयंकर आकर्षण होतं. कदाचित अमिताभ इफेक्ट असावा. मला तेव्हा मोठेपणी पोलिस इन्स्पेक्टर बनायचं होतं. तेव्हाचे हिरो पोलिस असलेले पिक्चर मी अगदी मन लावून बघत असे. एकदा असाच एक पिक्चर बघून आलो आणि शाळेत मधल्या सुट्टीत चोर-पोलिस खेळत होतो. माझ्या अंगात एकदम काल पाहिलेला पोलिस इन्स्पेक्टर संचारला. झालं.... मी पोरांना मारायच्या ऐवेजी त्यांनीच मला बुकलून काढला! असो. थोडं विषयांतर होतयं.
तर आपण बनणार कोण हा प्रश्न आहे. म्हणजे कालही होता आणि उद्याही असणार आहे. त्या निरागस वयात आपण फार मोठीमोठी स्वप्न रचत असतो. आपण वाकवू तशी परिस्थिती वाकत नाही हे भान त्या भाबड्या वयात नसतं. होता होता शाळेचे दिवस मागे पडतात. करिअर निवडायची वेळ येते. मग खरा प्रश्न सुरू होतो, कि आपण नक्की कोण बनणार? बनवाबनवीला तिथूनच सुरुवात होते.
आधी कागदपत्रांसाठी संबंधित यंत्रणा आपल्याला ’बनवते’. आपणही सगळं माहीत असूनही ’बनतो’. कारण "अडला नारायण...."! मग ऍडमिशन (सध्या लष्कराच्या एखाद्या मिशनसारखं झालंय!) तिथे कॉलेज आणि विद्यापीठ जसेजसे बनवत जातील तसेतसे आपण बनत जातो. नंतर नोकरीसाठी परत बनवाबनवी. कधी आपण करतो तर कधी संस्था! आयुष्याचा प्रत्येक पायरीवर ही बनवाबनवी आपल्या बरोबरीनं चालत असते. कुणाला कवी बनायचं असतं, तो कविता विसरून रात्री गस्त घालत फिरत असतो. एखादा चांगला गायक बिल्डिंगला सिमेंट किती लागेल, विटा किती लागतील याचा हिशोब मांडत बसलेला असतो. एखादा फक्त नशिबाला दोष देत फिरतो.
पण आपण आयुष्यात काहीतरी ’बनतो’ ती आपल्याला कुणीतरी काहीतरी ’बनवल्यामुळेच’!

1 comments:

अनामित म्हणाले...

मला कोणीतरी बनविण्याचे प्रयत्न झाले, पण माझ्या अंगभूत मर्यादांमुळे यशस्वी ठरले नाहीत याबद्दल देवाचे आभार!

टिप्पणी पोस्ट करा